De eerste 34 km vandaag. De website van Marathon Eindhoven kopt “Zware omstandigheden tijdens Marathon Eindhoven”
Onder die omstandigheden dus starten voor die 34 km…een leuk parcours uitgezocht – dacht ik. De Steendonkroute. Gemakkelijk parking gevonden en off she goes.
Zoals gewoonlijk na enige meters wat gepruts aan veters maar daarna vlotte het wel (ondanks de pijn in rechterbeen die deze week is opgezet nà de inspanningstest).
Mooi, goed aangegeven, leuk parcours. Maar bij bordje 23 liep het alvast mis. Knooppunt 88 niet meer te vinden. Op en af, terug, retour, zijstraatjes, geen nummer 88. Andere route dan volgen? Of toch even de Internetverbinding opstarten.
Al doornat van de eerste meters probeer ik de gsm op te starten, die blokkeert echter door de gutsende regen. Even verder een bushokje gevonden en alsnog de route proberen te visualiseren. Gsm verspringt continu bij elke regendrop.
25 minuten heeft dat grapje gekost. Even zuchten, nadenken, doorgaan…andere route dan. Dat bleek gemakkelijker te volgen en het werd een rondje van 7 km. Dus 4 keer dan maar en dan nog begin van de route op en af lopen zou 34 opleveren.
De regen viel met bakken uit de lucht, het parcours lichtglooiend, deed mijn sokken in mijn schoenen soppen. Rug kil, nat, doorweekt. Rugzak uitwringbaar. De regen snijdend in mijn gezicht. De stormwind deed takken voor mijn voeten vallen en zelfs mijn benen in andere richting duwen anders dan ik zelf wou.
What a day! Als je jezelf ‘belachelijk gewoon’ luidop hoort zeggen…dan komt een liedje uit de Ipod ‘My Life is Briljant’ wel precies op tijd.
Een Maisveld in super slijk opgezocht voor de Pitt stop.
Na 18km waren ook de handschoenen doorweekt en werden mijn vingertoppen stijf. Ik kon nog amper de rugzak openprutsen om te drinken. Vingertoppen begonnen ook pijn te doen. Rechterhand blijft in kramp staan ook uren later nog.
De eerste dip kwam op 23km even paar 10 meters stappen om de krampen tegen te gaan in rechterbeen. Dat blijft een moeilijk punt blijkbaar.
Op 25km begon ook bovenbeen linkerkant en heup tegen te spartelen. Spieren stram, doorweekt, onderkoeld.
Op 28km nog een dip maar het einde in zicht. Ik kon mijn voeten nog net over de takken her en der slepen.
En dan 34km in zicht. Onderweg schoen los geprutst om naar die pijn in teen te kijken. Maar het was me niet opgevallen dat het een bloedende teen en doorbloede schoen zou opleveren bij thuiskomst. Teen deed pijn maar die 34 km moesten in die benen.
Na afloop rillend in de auto naar huis. Dampend in een heet bad proberen de onderkoeling te lijf te gaan mezelf tegoed doend aan chips en cola.
Na 25 minuten ontdooiden tenen en vingers. Waw. Na deze helse race is het positief te denken dat er nu geen enkele verrassing meer mogelijk is….Etten-Leur here I come. I will beat you!
